-Nadal chce wrócić do domu...-powiedział nagle, wcale nie zrezygnował z tego pomysłu.
-Tak, wiem że to Ty mnie stworzyłaś, jakżebym mógł zapomnieć- stwierdził spokojnie.
Słuchał jej słów i zastanawiał się niby czego to ma się uczyć, w sumie chyba nie ma w tej kwestii wiele do nauki?
Spojrzał na Charlotte.
-I właśnie to miałaś poczuć, znaczy chciałem żebyś poczuła- wyjaśnił.

Słuchał Charlotty, może jednak ma rację.
-Może, kto wie..-powiedział z nieznacznym uśmiechem.
Sam był ciekaw czy poradzi sobie ze szkoleniem kogokolwiek, ale swoich obaw nie wypowiadał na głos, wolał zachować je dla siebie.
Wsunął dłonie do kieszeni, przez skórę czuł że zaraz się zacznie jakaś afera.
-Dużo masz tych nowo narodzonych.- spytał patrząc na Marię.

Uśmiechnęła się szerzej, widząc że chłopak się przekonuje. Usiadła po turecku na ziemi i patrzyła z zainteresowaniem na Marię i Jaspera. Maria miała niezłe plany co do niego, było to widać na pierwszy rzut oka. Chłopak miał talent do walki dlatego go wybrała. Ona się na tym zna jak nikt tutaj. Sama wytrenowała Charlotte co się na pewno bardzo jej przyda. Liczyła się z tym, że w każdej chwili może zostać zabita lecz Maria bardzo często wiedziała co robi. Podskoczyła siedząc, słysząc wybuch Marii. Zaśmiała się cicho i podparła brodę o rękę, którą opierała o kolano.
-Mario...spokojnie. Dopiero co został przemieniony w wampira. I tak jest dobry że to wszystko ogarnia...
Powiedziała z uśmiechem.

Ostatnio edytowany przez Charlotte (2010-06-13 18:20:38)

Odetchnęła głęboko i spojrzała na Charlotte. No tak, w sumie miała rację.
-Mądrala! A z samą sobą byś nie wytrzymała. Charlotte ma rację. - pomyślała i kiwnęła głową. Rozluźniła się nieco i uspokoiła.
-Pewnie, że tak. Na to liczę. - powiedziała pewna siebie i znów utkwiła wzrok w Jasperze. Jak na rasowego narcyza przystało, Maria wciąż nie mogła wyjść z podziwu, że tak dobrze wybrała.

-Tak, tak chyba coś mam..-powiedział chłopak z lekkim cwaniackim uśmiechem, cóż taki uśmiech do niego nie pasował, ale cóż teraz go użył.
Westchnął cicho, jakby z nutką smutku, teraz już był pewien że do domu nie wróci, nigdy, nie może narazić matki na takie niebezpieczeństwo.
-Coś wymyśle i będziesz miała swoją armię- obiecał, czyżby już był jej posłuszny, a cały czas miał na uwadze że to ona go przemieniła.

Uśmiechnęła się szeroko. Wspaniale! Gdy złapała się na tym, że szczerzy się z byle powodu, natychmiast spoważniała i odchrząknęła.
-Mhm, wiem wiem... - mruknęła, nie spoglądając na nich. No przecież nie będzie skakać z radości pod sufit. Nie ona. Na dowód tego, że jest zadowolona będą mieli to, że przez jakiś czas nie będzie ciskać z oczu piorunami ani na nikogo warczeć. Chociaż w sumie nigdy nic nie wiadomo.

Czekała na odpowiedź Marii. Już widziała jak wampir biegnie przez las, powalając wszystkie drzewa po drodze. Zaśmiała się cicho na tą myśl i spojrzała na niego rozbawiona.
-Idziesz pobiegać.?
Spytała go.