Zachichotała i pokręciła głową.
-Woda Ci raczej w niczym nie pomoże. Nigdzie się nie ruszaj. - uśmiechnęła się ciepło, co było raczej rzadko spotykane. Rozbawił ją.
Wybiegła z namiotu i po kilkunastu minutach wróciła, ciągnąc za sobą jakieś dwie przerażone kobiety. Usiadła z powrotem na biurku i spojrzała na zdezorientowanego Jaspera.
-Smacznego. - zachęciła go i kiwnęła głową w stronę "obiadu". -No śmiało.

Patrzyła na ten wyczyn z nieukrywaną radością i satysfakcją. Trafnie wybrała. Będzie idealnym wampirem. Uśmiechnęła się do swoich myśli, zeskoczyła z biurka i podeszła do niego powoli.
-Wampirem. - powiedziała cicho i spoważniała.
- Szkoda, że nie dałeś sobie tego wytłumaczyć wcześniej. Nie sądziłam, że tak szybko się wybudzisz, jednak jestem zadowolona z wyboru. Do czego? Szukałam kogoś, kto pomógłby mi stworzyć armię wampirów. - tłumaczyła nadzwyczaj cierpliwie.
-O swoich zadaniach dowiesz się później. Na razie sam musisz nauczyć się wszystkiego. Czy wspominałam, że żyjemy wiecznie?

Spojrzał na nią rozbieganym i może trochę przestraszonym wzrokiem.
-Wampirem..-powtórzył nie wierząc we własne słowa i w to co usłyszał.
-Co...a jeśli nadal nie chce do Ciebie dołączyć? A co jeśli chce wrócić do domu? No co?- warknął zirytowany. Sam siebie przeraził tym warczeniem. Zdawał sobie sprawę,że raczej do domu już nie wróci,  a w szczególności po tym wyczynie na tych dwóch dziewczynach.
-Armię....-powtórzył nie wierząc w to co słyszał, co ona chciała świat podbić.?
-Jakich zadaniach..-powtórzył jak w transie.
-WIECZNIE- no to już prawie wykrzyczał.
To co się tu działo to była czysta abstrakcja, wampiry, przecież to tylko wytwory legend? a jednak sam takim wytworem właśnie się stał.
-Sam...niby czego mam się nauczyć- zapytał, a wszyscy obecni w namiocie uspokoili się i zrelaksowali, czyli doznali tego czego on sam pragnął teraz poczuć.

Na chwilę przeniosła wzrok na wampirzycę i skinęła głową.
-Wejdź proszę, Charlotte. - powiedziała z lekkim uśmiechem i znowu spojrzała na Jaspera, tym razem gniewnie. Była zirytowana jego zachowaniem. Może to był dla niego szok, ale po co aż tak dramatyzować? Tak...jakby zupełnie zapomniała, jak to było z nią.
-Musisz przywyknąć do bycia tym, kim jesteś. W tej chwili jesteś maszyną do zabijania, o wiele silniejszym niż starsze wampiry. Daj sobie pomóc, a przy okazji pomożesz też mi. - wyrzuciła z siebie oschle i nadal przyglądała mu się wręcz przeszywającym wzrokiem.
-Wrócić do domu? Nie rozśmieszaj mnie, chłopcze. - zakpiła i nagle poczuła dziwny spokój. Rozejrzała się po namiocie zdezorientowana i ponownie utkwiła spojrzenie w nim.

Wysłuchała wątów Marii bez żadnych problemów a następnie skinęła głową w stronę wampira. Podeszła do niego i powiedziała cicho.
-Tylko spokojnie...bo jak Maria się zdenerwuje to nie będzie za dobrze
Zaśmiała się cicho i następnie wzięła się za wytłumaczenie mu co to dar.
-A dar to jakaś specyficzna umiejętność wampira. Na świecie jest wiele wampirów i wampirzyc które posiadają różnego typu dary. U wampirów te zdolności się nie powtarzają, czyli się ciesz. Masz najwidoczniej dar kontrolowania samopoczucia innych osób.
Wyjaśniła mu, miała nadzieję że wszystko było dla niego jasne. Patrzyła na niego z nutką smutku w oczach. Było jej go po części żal. Ona nic nie straciła kiedy przemieniła się w wampira, ale on jak widać miał rodzinę. Wyciągnęła w jego stronę dłoń i przedstawiła się
-Jestem Charlotte...
Powiedziała mając nadzieję ze się na nią nie rzuci z jakiegokolwiek powodu.

Cholera, miała wrażenie, że zaraz wybuchnie. Znowu zaczęła wzbierać się w niej złość. Gdy usłyszała słowa Charlotte, spojrzała na oboje zaintrygowana.
Cudnie! Teraz będzie o wiele prościej. Gdy zbierze armię, to Jasper tak pomiesza im w głowach, co oznacza pewne zwycięstwo w jakiejkolwiek walce.
Usiadła na krześle za biurkiem dumna jak paw. Nie dość, że silny i nadzwyczaj szybko przeszedł przemianę, to jeszcze ma tak przydatny dar!
-To proste. - mruknęła, jeszcze trochę zamyślona. -Będziesz szkolił młode wampiry.

Ostatnio edytowany przez Maria (2010-06-13 17:46:58)

-Ooo, już nie uciekasz do domu? - pomyślała i nadal patrzyła na niego zdziwiona. Był fenomenem, to na pewno.
-Tak, Ty. Dasz sobie radę, tylko musisz mnie słuchać. Pamiętaj, że to ja Cię stworzyłam. - spuściła wzrok i udała zainteresowanie jakimiś dokumentami.
-Nic, na razie sam się będziesz uczył życia na nowo. - odpowiedziała, siląc się na obojętny ton.