Spojrzał zaskoczony na Charlotte.
-Skąd wiedziałaś że mam na to ochotę...-spytał wyraźnie zaskoczony.
W sumie już sam siebie widział ćwiczącego gdzieś w lesie.
Słysząc słowa Marii spojrzał na nią.
-Skoro to Ty mnie stworzyłaś- to był fakt niezaprzeczalny.
-To może powinnaś pokazać mi co i jak, albo towarzyszyć przy pierwszym treningu- chłopak zagrał dość dziwnie, może chciał po prostu żeby Maria z nim lub nimi poszła, nie wiedział czy Charlotte pójdzie razem z nimi, a miał nadzieje że Maria się zgodzi.

Zmrużyła najpierw oczy, a potem zmarszczyła śmiesznie czoło, co było oznaką, że nie rozumie o co mu chodzi.
-Nie rozumiem. - powiedziała, gdy wampirzyca opuściła już namiot.
-Skoro Charlotte z Tobą będzie, to po co Ci ja?

-Skoro tak to mogę iść... - co jej zależało? Też wzruszyła ramionami i wstała zza biurka. Ruszyła w stronę wyjścia. Obejrzała się przez ramię, by zobaczyć, czy za nią idzie.
-Chodźmy. - rzuciła i wyszła z namiotu.

Weszła do namiotu i zaczęła przebierać się szybko.
Rozpuściła włosy i zaczęła czesać je, cicho podśpiewując. Uśmiechnęła się do odbicia w małym lusterku.

Zamilkła słysząc czyjeś kroki. Włosy zostawiła rozpuszczone, a lusterko położyła na półkę. Zwróciła się w stronę wejścia. Zdziwiła się widząc Jaspera. Sądziła, że po tym dniu będzie miał jej serdecznie dość, a on tu jeszcze z własnej nieprzymuszonej woli przychodzi? Dziwne. Co najmniej dziwne.
-Eee... masz jeszcze jakieś pytania? - spytała, przerywając kolejną, niezręczną ciszę. Po chwili uderzyła się ręką w czoło.
-Ach, Twój namiot! Zaraz kogoś wyślę, by rozstawił.

Bez słowa ruszyła w jego kierunku, wyminęła go i wyszła z namiotu. Za chwilę dało się słyszeć jak krzyczy na kogoś, by pospieszył się z namiotem. Tak, potrafiła być przerażająca... Jednak gdy wróciła, na jej twarzy widniał lekki uśmiech.
-Załatwione. Już nie jesteś bezdomny. - zaśmiała się cicho i przysiadła jak zwykle na biurku.
-Siadaj. - wskazała na krzesło. -Więc... co jeszcze chcesz wiedzieć?

-Drobiazg. - machnęła ręką i uśmiechnęła się lekko. Spoważniała, gdy zadał pytanie.
-Dlaczego Ty... - powtórzyła cicho zamyślona - Wyróżniałeś się na tle innych. Dobrze trafiłam, ciągle nie mogę wyjść z podziwu. - cóż, kierowała się poniekąd wyglądem, no bo czym? Ale nie powie mu przecież, że "wpadł jej w oko".
-Prawa wampirów... tylko kilka. Najważniejsze jest to, by ludzie nie dowiedzieli się o Twoim istnieniu. Chyba, że mają skończyć jako Twój posiłek. Wtedy wszystko jedno...

-Tylko tyle. - wzruszyła ramionami i odwzajemniła uśmiech.
-Na razie będziesz tylko przemieniał ludzi w wampiry, bo nie chcę Cię narażać. Jesteś nowicjuszem, musisz przejść serię treningów, by zacząć walczyć. - przerwała na chwilę obserwując jego reakcję.
-Wampira najskuteczniej zabija się poprzez rozczłonkowanie ciała i spalenie. W innym wypadku może się jeszcze zregenerować i uwierz, nie wygląda to najlepiej...