Położyła się na brzuchu i machała wesoło nogami w powietrzu. Wiewiórka usiadła na przeciwko niej, a Charlotte dalej drapała ją za uszkiem. Zwierze było bardzo zabawne co bardzo rozśmieszało dziewczynę. Oparła głowę o rękę i patrzyła na zwierzątko.

Przyglądał się niezwykłemu zjawisku. Zaczynał powoli wierzyć, że o takich to istotach opowieści słyszał. Wiedział, że powinien uciekać ale został wpatrując się w dziewczynę. Poruszył się lekko bo korzeń w plecy mu się wbijać zaczął i powoli wstał by ani pięknej istoty ani zwierzątka nie spłoszyć. Zaczął do nich podchodzić przystając co jakiś czas. Coś go przyciągało w tej kobiecie. Coś mu mówiło, że ona zaradzi jego zmartwieniom. Przystanął koło niej i uklęknął przed nią lekko muskając wiewiórkę ręką.

Zwierzątko czując czyjąś obcą ręke poderwało się i wcisnęło do Charlotty jak tylko blisko mogło, to dziwne ale dziewczynie już ufało a temu komuś jeszcze nie i o ile w ogóle kiedykolwiek zaufa. Teraz wiewiórka siedziała skulona i popiskiwała cichutko.

- Płoszyć nikogo nie miałem zamiaru. Chciałem tylko ciepło drugiego stworzenia poczuć by zmyć żal z mego serca. Lecz widać zwierzęta nawet mnie nie akceptują. Cóż samemu na świecie jest bardzo ciężko. Ty przynajmniej masz kogoś komu ufasz i ten ktoś Ci bezpieczeństwo daje. - powiedział miękkim barytonem. Ten głos pieścił uszy swą melodyjnością i ciepłem lecz pobrzmiewający w nim żal lekko go zniekształcał.
- Kim jesteś o pani? Czyżbyś aniołem lub elfem była? - spytał dziewczyny patrząc na nią oniemiały.

Ostatnio edytowany przez Edward Cullen (2010-06-14 18:13:58)

- Zostałem sam na świecie. Moi rodzice umarli na tą grypę co podobno w powietrzu panuje. Mnie przed nią wybawili do dziadków na farmę wysyłając. Lecz teraz nawet nie wiem gdzie jestem i jak się tu znalazłem. Chciałem do swoich rodziców dołączyć ale choć wiele rzeczy próbowałem nic mi nie wychodziło. - mówił patrząc na dziewczynę spokojnym wzrokiem. Jego piwne oczy lśniły młodością a miękkie wargi kusiły swą czerwienią. Jego alabastrowa skóra napinała się gdy mówił a żyły pod nią pulsowały za szybko niż normalnie.

Słysząc chłopaka, zrobiło jej się go strasznie żal. Wiedziała jak to jest i to aż za dobrze. Puściła wiewiórkę na ziemię i przeczesała włosy palcami. nie wiedziała co powiedzieć żeby tylko nie pogorszyć jego samopoczucia. W końcu patrząc na niego się odezwała.
-No to nie za miło. Ja znam to uczucie i to bardzo dobrze. Kiedyś też rodziców straciłam tak więc wiem co czujesz. Nie wiem jednak dlaczego chcesz też odejść tam gdzie oni...nie powinieneś rezygnować z życia tak łatwo.
Powiedziała ciepłym głosem. Spuściła wzrok, aby nie zauważył jej czerwonych tęczówek.

Odsunęła się od niego o krok i skrzyżowała ręce na piersi. Wiedziała że jeśli chłopak dowie się kim tak naprawdę ona jest, Maria by ją zabiła. Zaczęła kombinować aż w końcu coś wymyśliła.
-Najłatwiej jest się poddać...ale trudniej walczyć. Jeśli wybierzesz walkę, odnajdziesz też sens życia a ginąc...stracisz to życie. Nie wolisz żyć i umrzeć w swoim czasie tak jak pragnęliby twoi rodzice.?
Spytała patrząc ukradkiem na jego szyję. Nie mogła już prawie wytrzymać. Ostatkami sił powstrzymywała się od rzucenia się na niego.
-Ja...jestem zmęczona...i to od tego...
Powiedziała jakby nigdy nic.

Słuchając go, po prostu osłupiała. Nie wiedziała co teraz zrobić, nie zmieniłaby chłopaka w wampira a tym bardziej nie zabiłaby go. Była w punkcie zerowym. Jeśli go ugryzie, praktycznie życie mu zabierze tak samo jak gdyby się nim pożywiła. Pokręciła przecząco głową.
-Nie, nie mogę tego uczynić...może kiedy indziej będzie Ci to pisane, ale jak narazie nie ma mowy...moja uroda jest normalna jak u każdej innej kobiety.