-Nie nie o to mi chodziło.- powiedział pewnie.
-Wiesz nie tylko ten dar, w sumie nad którym nie panuje do końca się liczy..miałem na myśli co innego.- wyjaśnił.
A niby skąd ona  to wie skoro nie sprawdzała go w walce z innym.

Spojrzał na nią zaskoczony, czy ona właśnie robi z niego idiotę?
-Nie chodziło mi o żadne wampirze zdolności...tylko raczej o coś normalnego- powiedział podchodząc do niej.
-Wiesz jeszcze kilka dni temu byłem człowiekiem, więc pamiętam to czym żyłem przez te lata, te emocję, uczucia i bliskość- dodał opierając dłonie na jej kolanach.
-Mario, daj mi chociaż spróbować sobie pomóc...-spojrzał jej prosto w oczy, i to z takiej odległości że gdyby chciał pocałowałby ja bez trudu, ale nie zrobił tego, narazie.

Spojrzał jej w oczy rozbawiony.
-Proszę o czym Ty myślisz...-spytał jego dłonie nigdzie się nie przesuwały, po prostu ot tak spoczywały na jej kolanach. On nie był zboczony, przynajmniej nie tak jak ona myślała.
-Ejj...nie jestem takim za jakiego mnie wzięłaś..-,mruknął kiedy dotarł do niego sens jej rozumowania.
Westchnął cicho, takiego osądu to się z jej strony nie spodziewał, fakt chciał ją pocałować, ale teraz, teraz to już straciło sens, jak ona mogła go tak ocenić.
-Wiesz co, chyba popełniłaś błąd wybierając mnie...-mruknął odsuwając sie od niej, naprawdę chciał jej pomóc.

Spojrzał na nią krzyżując ręce na piersi.
-Właśnie widać jak nie myślisz o niczym...-mruknął, kurcze on chciał dobrze i wyszło jak zwykle do dupy. On wcale nie miał jej za pierwszą lepszą, panienek za życia miał dość.
No to tym tekstem go wybiła z toku myślenia.
-Sobie?! ciekawe jak, wiesz co zapomnij że kiedykolwiek chciałem Ci pomóc...zapomnij że chciałem Ci pomóc z armia, po prostu zapomnij.- skoro ona tak go oceniała, on nie będzie jej siedział na głowie, ani bawił jej dzieci.
-Dlaczego?! Ty jeszcze pytasz dlaczego?!- powiedział patrząc na nią, z lekka nie wierzył w to co usłyszał.
-Jak narazie traktujesz mnie jak intruza i zło konieczne,  nie chcesz nie musisz mi pomagać, nikt Ci nie każe..- powiedział spokojnie, może i był bezczelny, ale zwykle potem wychodziło na korzyść dla wszystkich.

Chłopak spojrzał na nią z tym swoim błyskiem w oczach.
-A nawet jeśli, to co zabronisz mi odejść..-mruknął bezczelnie, w końcu zabronić mu nic nie mogła.
Maria była przewrażliwiona, nawet nie dała mu szansy, a on miał naprawdę szczere intencje.
-Powtarzam, to nie jest Twój obowiązek, nie musisz mi pomagać, duży ze mnie chłopiec, poradze sobie- powiedział patrząc jej prosto w oczy.
-Może warto było spróbować przyjąć moją pomoc..-mruknął.
Cała jego postawa była bardzo odważna w stosunku do Marii.

Już miał wyjść z jej namiotu, kiedy usłyszał jej słowa, a właściwie skupił się na jej tonie. Odwrócił się w jej stronę, w tej chwili nie wiedział co powinien zrobić.
-Wiem, że nie będziesz...to nie w Twoim stylu..-mruknął chłopak, o wiele spokojniej.
Kiedy wyczuł jej smutek, nie zawahał się, podszedł do jej biurka i stanął na przeciwko niej.
-Warto spróbować...-powiedział z delikatnym, chłopięcym uśmiechem, on naprawdę chciał dobrze.

Wzruszył ramionami.
-Sam nie wiem, ale nie licz na to że Cie niańczył będę- o tego na pewno nie będzie robił.
-Słuchaj, czasem rozmowa wystarczy...-powiedział po chwili.