Tu znajduje się punkt główny obozu Marii, to tutaj przychodzą doświadczone wampiry, kiedy chcą posiedzieć i porozmawiać. Nowonarodzeni spędzają czas na arenie, walcząc ze sobą.

Chodziła wolnym krokiem po obozie. Zastanawiała się nad dokładniejszym planami Marii. Była bardzo ciekawa co Jaspera czeka za jakiś czas. Zaśmiała się cicho, przypominając sobie miny chłopaka. Pokręciła rozbawiona głową i wskoczyła na jedno z drzew. Wspięła się na najwyższą  gałąź i ukucnęła na niej. Patrzyła na niebo z uśmiechem na ustach.
                                                                         ***       
Znudziło jej się bezczynne siedzenie na drzewie. Wpatrywała się w niebo i nic więcej, to było dla niej zbyt nużące. W końcu nie wytrzymała i zeskoczyła z drzewa robiąc salto w powietrzu. Szeroko uśmiechnięta wylądowała miękko na trawie i ruszyła na spacer do lasu.
                                                                         ***
Wskoczyła na drzewo i wzięła głęboki wdech. Od razu zrobiło jej się lepiej czując czyste powietrze.
                                                                         ***
W końcu zeskoczyła z drzewa i udała się poszukać Jaspera i Marii.

Weszli wolnym krokiem na główny plac, gdzie stało dużo ławek. Maria przysiadła na jednej z nich.
-Jeśli nudzisz się ze mną to mogę zawołać kogoś na mały trening. - zaproponowała, jednak miała nadzieję, że może po prostu posiedzą i pogadają choć raz spokojnie i bez sprzeczek.

Jasper przysiadł na ławce na przeciwko wampirzycy.
-Mario, a ja wolałabym z Tobą po prostu posiedzieć- przyznał z uśmiechem, tak przydałoby im się pogadać w sumie, an spokojnie i chyba oboje tego chcieli i potrzebowali.

Patrząc mu w oczy uśmiechnęła się szeroko. Sam jego widok napawał ją radością w jakiś dziwny, niezrozumiały dla niej sposób.
-Wierz lub nie, ale liczyłam na taką odpowiedź. - przyznała się mimo zawstydzenia.

-Jak się okazuje jestem dla Ciebie już tak szybko taki przewidywalny- spytał z nieznacznym uśmiechem. Sam cicho liczył na rozmowę z nią bez kłótni, tak może by trochę bliżej ją poznać? To nie byłoby takie złe.
-Czyli też chciałaś ze mną porozmawiać- spytał po chwili

-Chyba raczej odwrotnie. Wiesz o mnie niemal wszystko. Twój dar przyda się w walce, ale teraz to jest trochę krępujące... - przyznała i spuściła wzrok, wciąż lekko się uśmiechając. Już tego nie kontrolowała i nie starała się nawet zmieniać. Zastanawiała się tylko czemu dawne nawyki poszły w odstawkę tak nagle? Wiedziała, że to jego sprawka, ale jak to zdołał zrobić? Cóż, też chciała go poznać, ale czy otworzy się na niego? 
-Tak, jasne. Skoro mamy razem "pracować", to musimy się jakoś dogadywać.

-Jest przydatny, ale jego używanie wiele mnie kosztuje, zauważyłem że kiedy korzystam z mojego daru, to działa on niekorzystnie na moje własne samopoczucie.- wyjaśnił, i to zawsze zmieniało jego humor na gorszy, nie zależnie czy poprawiał komuś humor czy nie.
-Ale o czym byś dokładnie chciała porozmawiać, albo o co spytać- spytał po chwili. Gdyby zadawała pytania, byłoby mu o wiele łatwiej.

Zmarszczyła czoło.
-No to nieciekawie... - mruknęła. Nie będzie mu przecież rozkazywać, żeby kogoś dołował, a tym samym siebie wprawiał w zły humor. Trudno się mówi.
-Nie miałam nic konkretnego na myśli. Chyba, że Ty chcesz coś wiedzieć? - nie była pewna, czy jest gotowa na deszcz pytań, ale raz się żyje.

-Ja....- sam nie był przygotowany żeby zadawać jej jakiekolwiek pytania.
-Mario, wiesz że sam nie wiem o co mógłbym Cię spytać...tyle tego- przyznał cicho.
-Opowiedz co chcesz...-dodał po chwili.

Zaśmiała się cicho.
-Chcesz mnie poznać i nie wiesz co chcesz wiedzieć? Jak zacznę nawijać, to będzie strasznie nudne. - kłamstwo. Ona i nawijanie o sobie? Dobry żart. Musiałaby chyba wcześniej mocno przesadzić z alkoholem.
-Będzie trochę ciekawiej i łatwiej, jak zadamy sobie nawzajem pytania. Jedno Ty, jedno ja, jedno Ty i tak dalej...

Usmiechnął sie szeroko.
-Na pewno to nie byłoby nudne.- dodał prawie natychmiast.
-To kobiety  mają pierwszeństwo, więc zaczynaj- poprosił z lekkim uśmiechem.

Nie skomentowała już tego. Po co znowu się sprzeczać? Nawet jeśli chodzi o głupotę, to nie ma sensu. Nie miał racji, ale odpuściła już sobie. Jej życie wcale nie było takie ciekawe. A już na pewno nie przed przemianą.
-No dobra... - powiedziała cicho, zastanawiają się nad pytaniem.
-Powiedz jak wyglądało Twoje życie przed przemianą? Co lubiłeś robić i..takie tam.

Tego pytania właśnie się spodziewał i obawiał? tak obawiał.
-Moje...hmmm bylo nudne jak flaki z olejem...-przyznał.
-Ja mieszkałem z mamą na farmę, pomagałem jej z pracami fizycznymi na niej i lubiłem grać na fortepianie- powiedział jednym ciągiem.
-A Twoje...-spytał po chwili, mając na myśli jej życie przed przemianą.

Wzruszyła ramionami, próbując sobie przypomnieć jakieś interesujące rzeczy ze swojego życia. Pustka.
-Miałam dwie siostry, tzn. mam. Jedną z nich miałeś... nieprzyjemność poznać. - zrobiła krótką przerwę i znowu kontynuowała.
-Wiem, że jestem nie do zniesienia, ale dla pocieszenia Ci powiem, że wtedy byłam jeszcze gorsza. - zaśmiała się cicho pod nosem i spojrzała na niego.
Musisz mi coś kiedyś zagrać.

Siedział wpatrzony i wsłuchany w nią i słowa przez nia wypowiadane.
-Tak to spotkanie do przyjemnych nie należało.- przyznał, fakt oderwanie ręki to nic przyjemnego.
-Wcale nie jestes nie do zniesienia.- zaprzeczył szybko.
-A no skoro byłaś gorsza to mogło być z Tobą ciekawie- powiedział z uśmiechem.
-Za to ja za życia bylem śmiertelnie nudny- podsumowałem po chwili swoje życie.

-Wiem, postaram się, żeby więcej do waszego spotkania nie doszło. - westchnęła cicho.
-Serio? Jak zobaczyłam Cię po raz pierwszy to myślałam, że niezłe ziółko z Ciebie, a Ty mi mówisz, że taka cicha myszka? Jakoś nie chce mi się wierzyć. - pokręciła głową z uśmiechem.

-Nie no spoko, a ja sie postaram żeby to nie wyglądało tak jak poprzednie...poniosło mnie- powiedział z lekkim uśmiechem.
-Być może...nie no serio to nie miałem możliwości bycia mega rozrywkowym, wszystko kręciło sie wokół pracy na roli..-westchnął.

-Nieprawda. To ona zaczęła. Właściwie to nie wiem o co jej chodziło, że tak na Ciebie naskoczyła... - mruknęła i zamyśliła się na chwilę.
Spojrzała na niego, słysząc kolejne zdanie i uśmiechnęła się.
-Ciągle praca i praca? Zero czasu dla siebie? Zero rozrywki?

-Wiem ze to ona, ale mogłem to przerwać, chyba- końcówkę dodał jako pytanie.
-Tak, niestety tylko praca- powiedział po chwili.
-Jedyna rozrywka, to gra na fortepianie, dlatego zwiałem z domu zaciągnąć się do wojska- wyjaśnił.

-Jeszcze się nie kontrolujesz. To jak najbardziej zrozumiałe. - uśmiechnęła się pokrzepiająco. Nie mógł przecież winić siebie o coś, co nie było od niego zależne.
-Zagrasz dla mnie kiedyś? - wypaliła i jak zwykle za późno ugryzła się w język.

Spojrzał na nią i od razu uśmiechnął się szeroko.
-Jasne że tak- odpowiedział prawie natychmiast.
-Ciekaw jestem czy kiedyś będę mógł się opanować w takich sytuacjach- tak to było pytanie i tak skierowane do Marii.

Ucieszyła na twierdzącą odpowiedź.
-Na pewno. Wiesz, trening czyni mistrza... - mrugnęła do niego.

Uśmiechnął się szeroko czując bijące od niej szczeście.
-Skoro tak twierdzisz.- powiedział z lekkim uśmiechem.
-Tobie długo zajęło opanowanie kontroli- spytał nagle.

To nie był najprzyjemniejszy dla niej temat, ale miała nadzieję, że zdoła go jakoś zbyć.
-Taa, dosyć.. - odpowiedziała zdawkowo i uciekła wzrokiem. Może się domyśli, że nie chce o tym rozmawiać? Chciała szybko zmienić temat, ale sumie nie wiedziała o czym może z nim pogadać.

On taki głupi nie był i domyślił się że ona nie chce o tym gadać.
-Może...może... jakaś kolacja- zaproponował zmieniając tym samym temat.

Odetchnęła z ulgą i spojrzała mu w oczy. Sama nie była głodna, ale chętnie mu potowarzyszy.
-Jasne. - kiwnęła głową, spoglądając w jego czarne tęczówki. Wstała od razu, nie chciała żeby się męczył.

-Widzę że nie jesteś głodna- powiedział i skinął jej głową.
-Zaraz wrócę- powiedział i odbiegł do lasu. Chciał raz zapolować samemu.

Zdziwiona jego decyzją opadła z powrotem na ławkę.
Wzruszyła tylko ramionami i odprowadziła go wzrokiem.